Ook nu weer een bericht achteraf.
Wij schrijven 17 februari en we willen vertrekken uit Bariloche, een hele grote plaats in Argentinië, het is hier heel druk. Gisteravond zijn we wezen eten in een restaurant en tegen 10 uur wordt het druk, ook hier gaan de mensen laat buiten de deur eten.
Hier zijn veel souvenirwinkeltjes met allemaal dezelfde artikelen en dezelfde prijzen. Wel veel goedkoop spul en wij zoeken wel maar vinden niet echt wat wat we leuk vinden.
Afspraak is dat we om half 9 zouden vertrekken naar Liquiñe, maar dat ging meteen al mis. We reden 2 rondjes door de stad omdat we niet zeker wisten of de weg goed was. We rijden met z’n 9-en en dat klopt niet. We wachten op Joe. Dan horen we dat hij een lekke achterband heeft en dus rijdt Eduardo terug naar het hotel om hem mee te nemen. Wij wachten op de hoofdstraat en na bijna 1 uur komen ze aan rijden en we rijden direct weg, zijn we weer met z’n 9-en want nu is Chris weg. We wachten een paar km verder en horen weer via de satelliettelefoon dat hij is terug gereden naar het hotel, dus Eduardo moet weer terug om hem op te halen, en ja hoor na een half uur komen ze beide terug. Chris biedt iedereen zijn excuus aan en dat wordt geaccepteerd. Eindelijk kunnen we dan op weg en rijden Bariloche uit. We rijden weer door de steppes, lange wegen en veel verkeer. Het is zaterdag en de mensen gaan met dit mooie weer wat we hebben naar de meren. Het is namelijk vakantie hier en wat zouden wij Nederlanders doen als het warm is? Juist, wij zoeken ook het water op.
We rijden op de R40, de hoofdweg van Argentinië. Deze begint nu te slingeren want we komen steeds dichter bij het Andesgebergte. Deze steppen worden ook steeds groener, we zien steeds meer bomen maar we moeten blijven oppassen voor de Guanacos die plotseling de weg kunnen oversteken. We hebben ze al veel gezien en ja hoor, plotseling springt er een vlak voor de motor van Thijs de weg over, ongeveer 10 mtr voor hem, maar alles ging goed.
We rijden nu echt door de bergen en het wordt veel slingeren, mooie bochten die we met hoge snelheid kunnen nemen. Op een mooie fotoplaats stoppen we en ja hoor weer zijn we met ons 9-en. Joe is er weer niet, hij heeft steeds problemen met zijn motor en nu is de achterband weer leeg. Dit zijn tubes dus zonder binnenband. Opnieuw wordt er een prop ingebracht en hopelijk gaat het nu goed.
We rijden door een vrij drukke plaats en pauzeren hier even. We lopen al bijna 2 uur achter op het schema en we moeten nog een behoorlijk eind met veel gravel. Ook moeten we voor 8 uur de grens zijn gepasseerd want dan sluiten ze hier.
We lunchen in San Martin de Los Andes. Hier krijgen we te horen dat we een heel moeilijk stuk gravel krijgen, zware stenen op de weg en diepe sporen. Ook moeten we rijden langs een berghelling met een smalle weg en direct een afgrond ernaast. Eduardo wordt hier een beetje bang van, hij kent deze weg niet en vindt het niet vertrouwd. Een andere optie is noordelijk de grens oversteken waar het heel erg druk is en dan een ander hotel opzoeken. Hij is echt besluiteloos nu en brengt zijn angst een beetje over op ons. Wij hakken de knoop door en zeggen dat we de weg gaan rijden. Wij vragen wel of er altijd iemand achter ons wil rijden omdat wij de minst ervaren rijders zijn op gravel.
Eerst moeten we nog tanken en we hebben weer een rij voor ons van ca 10 auto’s, dus dat kost ons weer een half uur. Dan rijden we verder, we komen op een plaats die voor een paar weken geleden nog weggevaagd is door een aardverschuiving maar we zien er niets van. En hier begint dan ook de gravel, eerst is deze goed te rijden en dan wordt het steeds moeilijker. Inderdaad worden de keien steeds groter en iedereen moet goed oppassen. We rijden in het midden en het gaat ons heel goed af. Deze weg, de Ruta 62 is helemaal niet druk. We komen ook bijna geen tegenliggers tegen en ook geen auto’s die we moeten inhalen. Wel komen we opeens een stel paarden tegen, die lopen los in draf en wij schrikken en de paarden schrikken ook. Ze lopen kris kras over de weg en we hebben echt geluk dat ze niet op ons botsen. 1 paard loopt zo dicht langs mij heen dat ik hem met mijn rechterhand een klap geef, hopende dat hij van richting doet veranderen. Gelukkig doet deze dat ook maar we schrokken wel heel erg. Uiteraard rijden we verder zonder te stoppen.
Eduardo en ik stoppen even later en wachten op de anderen. We zijn behoorlijk uitgelopen en eindelijk komt Thijs er ook aan samen met John, maar Eduardo heeft ook problemen met de motor, zijn ketting slaat door en dat betekent dat het tandwiel voor vernieuwd moet worden. Besloten wordt dat Thijs en ik verder rijden en hij en John wachten op de volgauto. Achteraf duurde dat heel lang want Joe heeft de bike op de trailer moeten zetten i.v.m een defecte schokbreker. Daar heeft hij de hele week al last van gehad maar deze weg is de ergste die we hebben gehad en het was niet meer te doen.
Samen rijden we door, zien elkaar bijna niet meer door de stof en door de laag komende zon. Soms is het echt blind rijden, maar wel een schitterende weg. We komen bij de Argentijnse grens aan en moeten hier wachten op Eduardo en de volgauto, we moeten nl samen de grens over i.v.m alle papieren. Bijna 50 min. later komen ze aanrijden, net op tijd want het is al bijna 7 uur en we moeten nog door naar Chili. Alles wordt opgeschreven met de hand en we kunnen nu naar de volgende grenspost maar dan van de Chilenen. Deze post ziet er veel mooier uit dan de metalen zeecontainers van de Argentijnen. Hier moeten we zelf alles met pen invullen en als klap op de vuurpijl moeten we de volgauto helemaal leeg maken. Iedereen krijgt zijn zijn tas of koffer en die wordt helemaal doorzocht door de douane. Het maakt ons niet uit want we zijn lekker op tijd.
Ook dit oponthoud duurt ca 1 uur, dus we rijden bijna 3 uur later Chili in en na een nog veel beroerdere weg arriveren we eindelijk bij de lodge. Wat is dit een verrassing, een hoofdgebouw met 4 verschillende huisjes ca 100 tot 200 mtr verwijderd van dit gebouw. Thijs en ik slapen natuurlijk in de verst gelegen bungalow en kijken onze ogen uit. Een heel mooi van hout opgetrokken gebouw. We douchen in een lekkere douche waarvan de vloer gewoon uit grote stukken steen bestaat en het dak bestaat uit houten palen die zo uit het bos komen.
We eten in het hoofdgebouw en genieten van het eten dat daar is gemaakt.
Ook weten we dat dit onze laatste avond samen is want door een fout van Motortrails moeten we direct naar het vliegveld.
Dit horen jullie morgen.
Hans
Laat een reactie achter