13 februari 2018 Coyhaique Chili

Hier zijn we weer. We hebben gisteren een rustdag gehad en dus ook niets geschreven. Wel hebben we gisteren een hele mooie dag gehad. Het was warm, wat zeg ik, hartstikke warm Terwijl jullie in de kou zitten hebben wij het hier bijna 30 gr. gehad. Dat betekende lekker rustig aan doen. Ik heb jullie al wel verteld van Joe en Chris, deze 2 zijn eigenaren van verschillende bedrijven en zitten goed in de slappe was. Zij hadden besloten om een helikoptervlucht te maken en de kosten samen te delen, maar vlak voor het opstijgen vroegen ze John onze professionele fotograaf mee, Eduardo onze gids en er was nog 1 plaats over waardoor Thijs ook mee kon. Ze hebben echt genoten met zijn 5en, zijn geland op een ijsschots die afgebroken was van de gletsjer en zijn geland op de gletsjer zelf en hebben uiteraard heeeeel veel foto’s gemaakt. Foto’s worden later toegevoegd.

Vanmorgen zijn we tegen 9 uur vertrokken, de zon was nog niet sterk maar dat zou niet lang meer duren. We begonnen direct weer off-road en ook niet z’n klein beetje, maar liefst 180 km van de 270 die vandaag gereden moesten worden. In het begin viel het nog wel mee maar de weg werd steeds slechter. Deze weg is de hoofdweg no 7 die door heel Chili loopt en is dus hier waar wij op reden nog slechter dan een boerenpad bij ons. In het begin was het nog rustig maar we komen steeds meer fietsers tegen, wandelaars met rugzakken en veel, heel veel lifters met rugzakken. De weg wordt nog slechter, de gravel is echt helemaal los en het lijkt net of wij over een groot breed grindpad rijden. Geen spoor van de auto’s die we kunnen volgen en ons tempo zakt dan ook behoorlijk. Thijs en ik rijden gewoon achteraan en worden regelmatig opgewacht door of John, Dennis of Ted, maar we rijden ons eigen tempo en laten ons niet gek maken. Wel rijden we afwisselt op kop om elkaar te steunen. Thijs wel meer dan ik want ik rij toch iets harder door de bochten, komt misschien ook doordat ik gisteren nieuwe achterband heb gekregen met iets meer profiel en daardoor meer grip heb op het gravel. Opeens zien we de boys aan de kant van de weg staan. Joe heeft een lekke voorband gekregen en is hard onderuit gegaan. Hij zit op een boomstronk en heeft pijn aan zijn rechter onderarm. Hij kan wel verder rijden en we zien morgen wel hoe het verder gaat. Ik moest wel denken aan mijn lekke band een paar dagen geleden, ik had ook zo maar hard onderuit kunnen gaan maar heb geluk gehad.

We komen op asfalt, maar zijn allemaal gebroken. Zelfs de Amerikanen hebben nu genoeg van deze zachte gravel en geven ook toe dat ze blij zijn dat ze asfalt onder de wielen hebben. We eten bij een busstation, 2 hele oude bussen naast elkaar met de deuren die openstaan dus je kunt zo van de ene bus naar de andere. Een heerlijke hamburger gegeten want daar hadden we ook zin in. Wij zijn na 90 km aangekomen in ons hotel dat in het begin van dit stadje ligt. Met z’n 3-en met een taxi (die 3 Euro kost) naar een restaurant geweest en ik zit nu in het hotel achter een echte computer en toetsenbord deze woorden te tikken. We gaan zo meteen nog ff overleggen over morgen waar we weer 100 km gravel en 130 km asfalt krijgen en gaan dan lekker plat.

misschien weer tot morgen

Hans