10 februari 2018 Gobernador Gregores Argentinië

Wij zijn nu in Gobernador Gregores, tenminste wij zijn er wel 50 km vanaf. Wij overnachten in een ranch, een echte ouderwetse ranch die elke voorstelling te boven gaat. Maar laten we beginnen bij het begin. Na de briefing van vanmorgen werden we gewaarschuwd dat de weg van vandaag moeilijk zou zijn. Het 1e stuk is nog asfalt en daarna wordt het gravel, zwaar losse gravel wat het rijden ontzettend moeilijk maakt, maar eerst tanken we de motoren nog af in een door God verlaten desolaat gebied.
We stoppen in een dorp Tres Lagos die aan de Ruta 40 ligt, dit is een versie van de route 66 in Amerika. Ruta 40 loopt van noord naar zuid tot Vuurland en is 4600 km lang. Vandaag doen wij maar 370 km van deze Ruta, maar hier zitten dus wel vervelende gravel stukken in.
We rijden dan ook ver uit elkaar maar houden elkaar in de gaten. Ik rij achter Thijs en rij in hetzelfde spoor. Achter ons rijdt John, onze fotograaf, maar het is onmogelijk om tijdens deze rit rijdend foto’s te maken.
Opeens ben ik John kwijt in mijn spiegels. Ik kijk nog een paar keer, maar zie ook geen stofwolk achter mij dus ik begin langzaam te remmen wat al heel moeilijk is. Mijn snelheid was ongeveer 40 mijl per uur. Ik sta stil, kijk over mijn schouder en zie dat de koplamp op de grond ligt. Ik maak door de gravel een bocht van 180 graden wat ook heel moeilijk is en rij snel terug. Halverwege zie ik dat John onder zijn motor ligt maar hij beweegt wel. Ik zet mijn motor op de standaard en wil afstappen en ik ga ook onderuit, mijn standaard was niet ver genoeg uitgezet. Met veel moeite zet ik mijn bike weer rechtop en ren naar John die nog steeds onder de motor ligt. Ik vraag of hij wat heeft en hij zegt dat hij vast zit onder de beugel. Ik beur de motor op, hij maakt zijn schoen en motorbroek los en komt vrij. Samen tillen we de motor op en zetten deze op de standaard. Dan inspecteren wij de voet van John en gelukkig is alles goed, alleen zijn ego heeft een deuk opgelopen. We rijden verder en nu rij ik achteraan omdat ik de de motor weer moet draaien wat verdomd moeilijk is in deze losse stenen.
Ik pak het spoor weer op en rij achter John verder. Gelukkig is er alleen materiële schade overgebleven. We rijden net iets langzamer door maar altijd nog met een snelheid van tussen de 30 en 40 mijl per uur. Na ca 40 mijl komt er een einde aan de gravel en rijden we weer op asfalt, ‘still 140 km to go’.

We tanken onderweg nog 1 keer en rijden naar de ranch. We weten niet wat we zien, overal hangen vellen van schapen, koeien, vossen en poema’s, en ook niet een paar maar honderden.
De ranch wordt gerund door een Frans echtpaar. Ook hebben ze hier ca 5 backpackers die hen helpen met het werk. We slapen in een hele oude kamer maar wel heel schoon. We kijken ons de ogen uit en verbazen ons steeds weer over andere dingen die we zien.
We komen in de schapenstal, daar staat een lange tafel voor het diner. Wij eten aardappelen in rijst gekookt, wortelen en een groot stuk vlees. Even later krijgen we nog een stuk vlees van de barbecue wat aan beide kanten over het bord hangt. Dit is een van de mooiste avonden die we hebben gehad en allemaal genieten we van elkaar, het eten en de wijn.
Het bijzondere is dat wij geen WiFi hebben en niemand die er moeite mee heeft.

Dit was weer een dag met een boeket bloemen op de vaas zou mijn moeder zeggen.
Morgen gaan we weer verder en komen weer in Chili terecht. Overmorgen, maandag, hebben we een rustdag.

Ik zie wel wanneer ik deze op de site kan zetten, blij dat we deze dag zonder kleerscheuren zijn gekomen en wij deze gravel goed hebben doorstaan, sluit ik nu af.