9 februari 2018. El Calafate Argentinië

Wij hebben de wekker op 7 uur gezet, want het is de bedoeling dat we om half 9 gaan rijden. Om 8 uur staan we al bij de motoren, maar eerst hebben we ons heerlijk gedoucht en lekker ontbeten. Elke morgen maak ik 2 geroosterde broodjes klaar. Het brood hier is zo droog dat je elk broodje wat je eet weg moet spoelen met 2 koppen koffie. Vandaag zitten we in een hotel, best goed, maar het ontbijt is karig; een bakje met jam en een bak met smeerkaas en ze hebben ook cornflakes. Eindelijk hebben we ook fruit op de tafel staan, dat is de eerste keer.

Oke, de motoren zijn om 8 uur al gestart. Gisteravond hebben we een leuke discussie gehad wat nu de oorzaak kan zijn geweest van de problemen in de carburateur. We komen tot de conclusie dat de benzine in zowel Chili als in Argentinië iets vetter is dan in andere landen. Hierdoor wordt een heel klein rubberen ringetje die voor de afdichting moet zorgen uitgehard en daardoor kan de benzine langs lekken. De enige manier om dit te verhelpen is een nieuw rubbertje of s’avonds de tank afsluiten zodat er geen benzine kan gaan stromen. Vanmorgen hebben we geen problemen gehad.

De rit van vandaag is niet zo lang, maar 80 km heen en 80 km terug. Het eerste stuk hebben we wat we hier al zo vaak hebben gehad, nl lange wegen. Maar dan komen we bij het nationale park waar we de bochten krijgen. Ook zien we nu eindelijk bomen langs de kant van de weg. Ik rij in de 4e positie, Linden rijdt voor mij en in een bocht naar rechts zit ik eigenlijk iets te dicht achter hem. Hij overziet de bocht niet helemaal en remt, daardoor moet ik ook remmen en zelfs in de ankers. Ik drift helemaal naar buiten en kom ver op de andere weghelft terecht. Hier maak ik mijn beginnersfout, namelijk nooit naar je voorwiel kijken maar zover als je door de bocht kunt kijken. Wanneer je nl heel kort voor je kijkt, dan ga je met de motor er juist naar toe en dat was in dit geval de vangrail, dus snel ver vooruit kijken en dan stuur je prachtig door de bocht. In dit geval wel op de andere helft maar dat stuur je wel verder door.

Na deze bochtige weg komen we bij een parkeerplaats en zien een van de grootste gletsjer van de wereld, Glacier Perito Moreno. Een geweldig uitzicht, dit zie je niet elke dag. We maken hier een paar foto’s en rijden verder naar de volgende parkeerplaats. Hier is de haven waar je op de boot kunt stappen en dan naar de gletsjer kunt varen. Uiteraard laten we deze kans niet schieten en doen we dat allemaal. We komen op ongeveer 1 km afstand van de ijsmassa. Dichterbij mag niet omdat dat te gevaarlijk is, er vallen regelmatig grote stukken af en die geven behoorlijke golven. Ik sta op het achterdek en hoor opeens heel veel geraas, kijk en zet meteen mijn Go Pro camera aan. Inderdaad, er valt een heel groot stuk van wel 30mtr hoog en 50 mrt breed het water in met donder en geweld. Ontzettend blij ben ik met de geweldige film waar alles opstaat, tot de vloedgolf aan toe. We maken nog een wandeling van ca 1,5 uur en gaan het laatste stukje met de bus. We zijn net op tijd want we gaan weer terug  via dezelfde weg en bochten, nu ben ik er op gespitst.

Morgen gaan we naar Gobernador Gregores, 370 km waarvan 100 km gravel. Er zit ook een stuk gravel in de tocht die heel los is en je moet hier echt in het spoor blijven met je voorwiel. Vanavond hebben we allemaal een spoedcursus gekregen hoe en wat. We zien dus morgen wel hoe het gaat. Ook worden we gewaarschuwd voor de harde wind die nu al hier waait.

Wanneer we morgen aankomen, weten we nu al dat we geen internet hebben, dus heel waarschijnlijk voor jullie morgen of zondag geen bericht.

Ook zal ik iets gaan schrijven over het eten hier, is elke keer een verrassing. Nou, morgen vroeg weer vroeg op, half 7 want we willen om 8 uur rijden.

Tot de volgende keer

Hans