27 januari 2012 Pumponie

Vandaag een dag wat rustig begon, we hebben de geitenstal afgemaakt, de deur er voor getimmerd en nog een paar kleine dingen meer op het terrein, maar na de middag, dat was behoorlijk heftig.

Gisteravond (donderdag) kwam een telefoontje bij Daniel (directeur weeshuis) dat er vandaag (vrijdag) een baby van 4 maand zal worden gebracht door social welfart Ghana. Inderdaad, vanmiddag zit ik lekker in de schaduw op het grote terras komt een auto aan rijden met 3 mensen en 1 baby. De baby zag er wel ouder uit dan 4 maand dus we dachten dat is ze niet, blijkt toch dat dat het meisje is. Een mooi klein popje, is gistermiddag door de moeder bij een busstation afgegeven aan een vrouw en ze zei dat ze even de winkel in moest en of zij even wilde oppassen. Daarna is ze niet meer terug gekomen, haar kindje werd gewoon weggeven en als vondeling aan een andere vrouw gegeven. Deze vrouw heeft het kind naar de politie gebracht en deze hebben dus social welfart ingeschakeld. Het kind heeft geen naam, men weet helemaal niets van haar, geen geboortedatum of naam. Ze hebben haar de naam Grace gegeven wat zoveel betekend als Glorie. Ze lacht de hele tijd, gaat van hand tot hand, kruipt al een klein beetje en kan al een beetje op haar beentjes staan, Grace is dus geen 4 maanden maar ca 8-10 maanden. Augustine die de baby’s onder haar hoede heeft doet Grace in een teiltje met water, ze kraait van plezier en geniet van haar badje, ze wordt helemaal ingepoederd en lijkt wel een blanke, eventjes maar, dan krijgt ze de enigste pamper om die welfart heeft meegenomen, eigenlijk is ze 2 keer gedumpt. Vanavond hoorden wij haar huilen van vermoeidheid, ze heeft dan ook 2 hele aparte dagen gehad, maar misschien is ze wel beter af zo, er zal vast voor z’n lief ding wel een pleeggezin of adoptie komen op korte termijn.

We wachten tot Izac terug komt uit school, Izac is een jongen van 14 jaar die 2 jaar geleden werd ontdekt in het kust dorpje (gehucht) Pumponie. Hij had zijn hele leven nog nooit gelopen omdat zijn benen naar buiten groeien, was nog nooit op school geweest omdat hij de 8 km niet kan kruipen. Het weeshuis heeft met de ouders overlegd dat hij tijdelijk naar het weeshuis kan komen en is hier ook medisch onderzocht, hij is geopereerd, heeft beenprotheses gekregen en kan zowaar bijna normaal lopen, gaat nu in Egyam naar school en heeft in 1 ½ jaar leren schrijven en rekenen, heeft nog wel een achterstand maar die haalt hij heel snel in.

Izac wil graag even terug naar het dorp, Thea heeft al de hele week gezegd dat we daar toch een keer naar toe gaan dus dat was dan vanmiddag. Terwijl wij wachten om weg te rijden komen er nog eens 2 jongens uit hetzelde dorp aan lopen en die willen ook graag mee. Hun moeder is geestelijk zwakbegaafd en de vader overleden vandaar dat deze 2 boys ook in het weeshuis zijn. Er komt nog gauw iemand in de auto die zegt dat hij ook familie heeft maar achteraf blijkt dat niet zo te zijn, een uitje om met de auto er even uit te zijn.

Over de 8 km lange zandweg met veel kuilen en heuvels, waar zekers 50 kinderen naar hun dorp terug lopen komen we aan in het dorp. Dit dorp gaat werkelijk alle fantasie te ver, kleine lemen hutjes, geen elektriciteit, geen water maar wel een grote watertank waar elke week schoon water wordt gebracht en waar voor betaald moet worden. Dat kan niet want ze hebben geen geld, dus ze lopen een klein stukje het bos in om daar grondwater te pakken want dat is voor niets, een bron heeft het dorp niet omdat het aan de zee ligt en er komt alleen maar zout water uit.

We melden ons bij de Chief, een man die gekozen is door de bewoners en leggen uit dat we komen voor de moeder van Izac. Hij vindt het goed zegt de tolk want de chief spreekt alleen maar Vanti. We blijven nog even zitten in zijn woonkamer, een ruimte van steen met 6 plastic stoelen en 4 heel mooi gemaakte zitjes, er staat 1 hele goede versierde stoel en je kunt zien dat die alleen maar gebruikt wordt voor speciale gelegenheden. We lopen naar buiten en daar staan meteen ongeveer 30 kinderen om ons heen, allemaal blote buiken en meer dan de helft heeft een navelbreuk,  een uitstupsel op de buik omdat de navel niet goed is afgebonden geweest en helemaal naar buiten groeit. Thea zegt dat meer dan de helft van de mensen hier dat hebben. Grace die vanmiddag binnen is gekomen heeft het ook.

We lopen door de “duinen” want er is behoorlijk hoogteverschil naar het huis van de 2 jongens en maken kennis met hun moeder en oma. De oma is bezig palmnoten te kraken om van de noot palmolie te slaan. We lopen in colonne naar het huis van Izac, een huis van leem en van palmtakken. Een nest van 7 jonge hondjes ligt buiten voor de deur waar je overheen moet stappen maar ze blijven liggen in hun siësta. Izac zegt dat zij haar moeder is maar geeft geen hand of knuffel ondanks dat hij al in geen 6 weken thuis is geweest. De familie is al lang blij dat hij in het weeshuis is want dan hebben ze 1 mond minder te voeden. We blijven niet lang, de moeder heeft geen belangstelling voor haar zoon, vraagt ook niet hoe het is en wij lopen verder bergafwaarts naar het strand waar de houten boten liggen. Er zijn veel mannen aan het boeten, maar niemand is aan het vissen, aan de kleren kun je zien dat ze werkelijk niets hebben. Langzaam lopen we weer teug en ik schaam me een beetje om foto’s te maken van hun armoede, maar de kinderen willen allemaal op de foto en lachen en drukken tegen ons om maar vooraan te staan. Gebruik makende van die mogelijkheid maak ik ook diverse foto’s van de huisjes en de bevolking. We lopen naar de auto en daar staat een vrouw en man en vragen of ze mee mogen rijden naar Egyam. De vrouw gaat alleen mee maar wel met een grot schaal op haar hoofd. Rijden het dorp uit, loopt ook een vrouw met een grote mand op haar hoofd en een baby op de rug, ze zegt niets maar we snappen het wel, ook zij kan nog achterin net zoals de oude gehandicapte man die langs de weg loopt met een wandelstok (stuk hout uit het bos) en heel moeilijk loopt. We stoppen vlak voor Egyam op een bospaadje en ze stappen weer uit. De vrouwen help ik met de schaal en mand op het hoofd zetten en zet voor de gein even de ene schaal op mijn hoofd, dat drukt natuurlijk op mijn schedel en de vrouwen hebben dan ook een doek over hun hoofd gedraaid om de druk te verdelen.

Tegen 3 uur zijn we terug in het weeshuis, hebben niets bijzonders en besluiten voor de laatste keer nog ff naar Funko beach te gaan, uiteraard een heel groot contrast.

Tegen schemer komen we terug en ik maak nog enkele foto’s van de ondergaande rode zon, zeker weten dat de lens schoon is, dat de bomen helder zijn heb ik een foto gemaakt met allemaal kleine bolletjes. Ik laat de foto aan Thea zien en zeg, moet je eens kijken, dat heb ik ook een keer gehad, zegt ze, en die bolletjes zijn zieltjes van overleden kinderen die hier komen spelen, die hebben het hier ook ontzettend naar hun zin. Hier weet ik echt niets over te zeggen maar even later maak weer een foto die gewoon helder zou moeten zijn en hetzelfde gebeurd weer,   ??????????????????????

Dus een hele normale dag met toch hele bijzonderheden, ik heb een stikkie met foto’s gemaakt en morgen gaan we naar Takoradi en ook naar het internet huis om daar de foto’s op het site te zetten.

Nu gaan we lekker nagenieten van het verlies van Marokko, een hele mooie voetbalwedstrijd tegen Gabon in de Afrikacup, Gabon is verder en Marokko kan naar huis. Goed voor de Ghanezen.

Groetn uut Pumponie

Hans uut Twente