De koffers zijn allemaal klaar en gewogen. Cynthia, Marco en Lisanne komen om half 10 om mee te gaan naar het station. De trein is prima op tijd. Op het perron komen we Agnes, een bekende tegen die ook naar Amsterdam gaat dus we kunnen mooi samen reizen. Het afscheid gaat heel snel want de trein wacht niet. We stappen gauw in de 1e wagon want daar heeft Agnes een andere reisgenoot zitten, dus zwaaien naar de fam. is er bijna niet bij. Onderweg lekker kletsen met elkaar en vertellen waar je naar toe gaat en waarom. In Amersfoort moeten de 2 dames overstappen en kom ik alleen te zitten. Geen probleem, er is genoeg naar buiten te kijken.
Schiphol komt snel dichterbij en ik ga in alle rust de trein uit, want de koffer en de rugzak moeten ook naar buiten worden gesleept. In de vertrekhal heb ik Thea en Herman snel gevonden, de koffers zonder problemen ingecheckt. Wat gaat dat allemaal makkelijk tegenwoordig, koffer in een koker, scan je boardingkaart, heb je 1 of 2 koffers, label opplakken en de deuren sluiten en weg is je koffer. Gelukkig in Accra kon ik ze zo weer van de band afhalen.
De vliegreis zelf is lang, 7 uur en zonder problemen, over de Pyreneeën, langs Barcelona en over de Sahara, hiervan een klein stukje gezien want het werd snel donker. Tot aan Accra lekker relaxt in de stoel en kletsen en krant lezen. In Accra konden we het vliegtuig aan de achterzijde verlaten. Waren we als een van de eersten bij de douane, foto, vingerafdrukken, paspoortcontrole en je mag weer verder. De koffers van de band en nogmaals door de douane. Gelukkig konden we doorlopen. Als ze eens wisten wat we allemaal bij ons hadden wat niet mocht, dan hadden we zeker 2 koffers moeten laten staan.
Buiten staan Daniël en Ebo de chauffeur ons al op te wachten. Mijn trui gaat ook uit, mijn vest was al uit en ’s avonds om 12 uur (Ghanese tijd, 1 uur vroeger dan bij jullie) stappen we in de auto en rijden naar Egyam.
De cultuurschok begint onmiddellijk, de markten zijn nog open en dat zijn geen kleine markten hoor. Alles ligt los op straat of op zelf getimmerde stellages. Bij verkeerslichten staan wel 30 vrouwen met levensmiddelen in een mand die op hun hoofd worden gedragen om te verkopen. Elke auto wordt aangeklampt en omdat door de warmte de ramen van de auto los (Ria) zijn moet je elke keer nee nee nee zeggen. Zijn we bijna de stad uit na 1 ½ uur rijden over een snelweg met behoorlijke diepe kuilen en allemaal grote dwarsribbels die de hele weg om de 2 kilometer liggen met drempels die hier hoger zijn dan de stoepen bij ons, hebben we politie controle. Met een zaklantaarn schijnen ze naar binnen in de auto, beoordelen dat het goed is en dan mag je verder rijden. Dit overkomt ons nog een stuk of 4 keer, midden in de nacht en opeens staan ze daar.
Ebo is de chauffeur, die weet natuurlijk wat hij kan tegenkomen. Nou en dat is maar goed ook, de auto’s rijden hier meestal met groot licht of geen licht, rode achterlampen zijn vaak kapot dus je ziet de auto’s (meestal vrachtwagens) op het laatste moment. Rijden we op een 2 baans weg, staat er op de andere rijbaan een vrachtwagen stil, zonder licht en onder de auto ligt iemand deze te repareren, op een grote doorgaande weg nota bene. Even later komen wij 1 lampje tegen, blijkt het 1 auto te zijn zonder licht met de zaklantaren op het dashboard die een klein beetje licht geeft op de weg.
Langs de weg, bij kruisingen staan net als in Accra heel veel stellages waar ze van allerlei waren verkopen. Je ruikt het ook al van ver, houtskool en vet wat gebruikt wordt dus er zal wel veel etenswaren worden verhandeld.
Om 3 uur Nederlandse tijd komen we in het weeshuis aan. De nachtportier, hij is hier elke nacht van 6 uur tot 8 uur heeft de poort al open gedaan. We rijden direct naar het gastenverblijf en pakken onze koffers uit en om half 4 zijn we allemaal onder zeil.
Groetn uut Egyam
Hans uut Twente.
Ja, Hans, Afrika is iets anders dan ons geregelde Europa. Fantastisch om mee te maken hé en fijn dat we dit verhaal nu ook kunnen lezen.
Heel veel groeten uit Wilnis