12 februari 2018 Puerto Guedal Chili

Vandaag hebben we een rustdag. Dat mag ook wel na die inspannende dag van gisteren. Dit verhaal wordt opgeschreven op maandag 12 februari maar gaat over de zondag.
Wij zijn nog steeds op de ranch Estance Santa Thelma. Een hele rustige nacht, hier hebben ze geen elektriciteit behalve wat ze zelf opwekken door 2 kleine windmolens. Het is hier in de nacht pik en pik donker. De sterren fonkelen je hier echt toe en het is muisstil, heel bijzonder omdat te ervaren. We slapen als een blok in om 12 uur. Dat lukt prima want we hebben lekker doorgezeten met elkaar.
Om 8 uur staan we op en brengen de bagage naar de volgauto. Dan gaan we ontbijten in de woning van de Franse eigenaar hier. Hij heeft deze ranch 20 jaar geleden gekocht en helemaal in takt gelaten. Hij heeft er alleen een gastenverblijf bijgemaakt en daar hebben wij in overnacht. Douchen lukte niet want er was geen warm water en in een koude douche had niemand zin.
Een echt plattelands ontbijt, veel zelf gemaakte producten want de dichtstbijzijnde stad is meer dan 50 km verder weg.
Hier blijken veel meer van deze ranches te zijn. Wij zien ze niet zo veel omdat deze vaak net als deze ranch ca 1 tot 2 km van de grote weg is gebouwd. We kijken ons de ogen uit naar alle oude dingen die hier neer gezet zijn of achter zijn gebleven.

1 uur later dan gepland vertrekken wij, maar eerst de briefing zoals elke morgen. Deze dag wordt een lange dag. We hebben eerst ca 200 km goed asfalt, maken een rust- en benzinestop en lunchen dan daar ook en gaan dan verder off-road, ca 200 km. Gisteravond hebben ze al gezegd dat het fris kan zijn op de motor dus Thijs en ik hebben al onze thermo-onderkleding aangetrokken. In no time hebben we de benzinepomp bereikt, wel over ontzettende lange wegen gereden. Deze zijn kaarsrecht en ca 20 km lang.
Dennis had zijn luchtslang verloren van de benzinedop. Deze werd door John opgepakt en daardoor reden wij met z’n 3-en als laatsten achteraan.
Omdat de wegen zo ontzettend lang zijn en de snelheid hoog ligt, hebben we voor onderweg de afspraak gemaakt dat een van ons na 5 mijl op kop gaat rijden. Het voordeel is dat je geconcentreerd blijft rijden, je houdt je km stand in de gaten en ook elkaar. Dat hebben wij zo zeker 130 km met elkaar gedaan.
We rijden de laatste dagen vaker met elkaar en zo worden Thijs en ik vaak op de foto gezet door John die nl een reportage maakt over Patagonië voor zijn motorblad. (heb ik al verteld).
Na onze stop en lunch rijden we nog een kleine 10 km over asfalt en dan gaan we linksaf over een hele kleine B-weg richting de grens. Deze grenspost is maar 4 maand per jaar open doordat deze in de winter niet gebruikt kan worden wegens weersomstandigheden.
Deze B-weg is natuurlijk een gravelweg, maar goed te berijden. Het enigste wat lastig is, is dat de stof die opwaait moeilijk is voor diegene die achter je rijdt. Dus je gaat 100 of 150 mt achter iemand rijden of je blijft in het spoor van ca 10 mt rijden, dan kun je de motor voor je nog goed zien maar de weg en de hobbels niet.
Omdat de Amerikanen en Canadezen veel meer ervaring hebben met off-road rijden dan wij, laten we ze gaan. We hebben afgesproken dat wij ons eigen tempo rijden en ons niet laten opjagen,
dat bevalt ons heel goed. Ook hier rijden we gedeeltelijk samen op “kop”.

Na ca 50 km komen we bij de Argentijnse grens. Hier worden alle papieren gecontroleerd, krijgen we stempels in onze paspoorten, worden de papieren van de motoren gecontroleerd en opgeschreven. Niets gaat hier digitaal en eindelijk kunnen we de grens over en door niemandsland naar de Chileense grens rijden wat ook ca 5 km is.
Daar aangekomen wordt alles nogmaals gecontroleerd, weer alles in tweevoud invullen en dan mogen we na 2 uur verder rijden, uiteraard nog steeds op gravel.
De weg nu wordt steeds mooier, we rijden nu door de bergen van het Andesgebergte en van de kale vlakten in Argentinië komen we nu in een bosrijker gebied. We rijden langs een rivier die steeds breder wordt en nu vind ik het wel jammer dat ik mijn Go Pro camera niet op mijn helm heb gezet. Hopelijk komen er nog meer mooie dagen, wat ik wel verwacht.
We rijden nu langs het water en aan de andere kant staat de bergwand recht omhoog. We moeten heel veel bochten naar links en rechts maken. De weg wordt steeds moeilijker en gaat omhoog, direct daarna in de afdaling een bocht naar links of rechts en je ziet deze niet aankomen, mede door de stofwolken die je het continu lastig blijven maken.
Nu komt de zon er ook nog bij die aan het zakken is. Gelukkig hoeven we nog maar 50 km tot de lodge Terra Luna in Puerto Guadal.
Ook hier moeten we langs een rivier rijden en de weg wordt steeds smaller maar eindelijk zijn we er. Iedereen is moe, heeft spierpijn van het trillen in de armen en toch ook weer blij dat alles weer zonder ongelukken is gegaan.

We zitten nu met 6 personen in een huisje, Ted, Dennis, John en Lindon en wij 2-en.
Ted en Lindon zijn collega’s van elkaar. Zij werken in een grote fabriek die landbouwwerktuigen maakt en zijn werkvoorbereiders. Ze werken en rijden heel veel met elkaar.
Dennis is werkvoorbereider voor infrastructuur in de glasvezelbekabeling en voorziet in het westen van Canada veel steden van internet.

Zoals ik in het begin al schreef, hebben we een rustdag vandaag. We rijden niet maar kunnen wel veel ondernemen. Een boottochtje over het meer, een helikoptervlucht over de bergen of een hike door de omgeving. Wij 6-en hebben besloten hier te blijven en lekker te gaan genieten van het mooie weer. Het wordt nu ca 24 graden en het is bijna windstil.
We kijken uit op een groot meer en doen gewoon waar we zin in hebben.
Vanmorgen geprobeerd de foto’s te downloaden en op de site te zetten maar dat ging zo traag dat ik er mee gestopt ben. Komen hopelijk een deze dagen nog ergens te staan.

Morgen rijden we naar Coyhaique, ook nog in Chili, een rit van 280 km.
Vandaag wordt er niets meer geschreven, hopelijk wel snel gepost zodat jullie deze ook vandaag nog kunnen lezen.

Groetjes uut Chili
Hans.