8 februari 2018 El Calafate Argentinië

Ha ha vandaag heel vroeg een berichtje zodat jullie niet tot morgen vroeg hoeven te wachten. En zo vroeg zijn we helemaal niet vertrokken vanochtend. We hadden vanmorgen toch nog naweeën van gisteren en eergisteren. Weer 2 motoren, de Suzuki’s, die een verzopen carburateur hadden. Deze moeten dan uit elkaar worden gehaald, schoongemaakt en weer in elkaar gezet worden, dat kost een half uur per motor.

Maar we zijn tegen 10 uur vertrokken uit Puerto Natales. Na ca 10 km komen we bij de grens, uitschrijven in Chili kost ca 20 minuten. Dan rijden we door een stuk niemandsland van ca 4 km. Alleen maar gravel wat door beide landen niet wordt onderhouden. Er is toch een behoorlijk verschil tussen deze 2 landen en ze vertrouwen elkaar ook helemaal niet. Komen we bij de Argentijnse kant moeten we zeker op 1 uur rekenen wanneer we verder kunnen. We moeten ons eerst inschrijven, krijgen weer 2 stempels in ons paspoort en moeten dan naar de andere balie. Daar wordt het paspoort nogmaals overgetikt en gecontroleerd en ook of de motor wel correct is. Dan krijgen we eindelijk ons papiertje om verder te gaan, maar om dat dus 10x te doen, kost gewoon tijd en de andere balie gaat niet open. Er wordt hier erg onsystematisch gewerkt.

Na deze papierenwereld rijden we verder, ca 10 km over gravel met een snelheid van ca 60 mijl per uur. Onze motoren hebben deze tellers nu eenmaal, dus we moeten alles met 1.7 vermenigvuldigen. Dus 60 wordt ca 100 km per uur. Op de harde weg rijden we altijd tegen de 80 mijl per uur. We krijgen een hele mooie asfaltweg en knallen nu dus. Op een gegeven moment moeten we linksaf en gaan een parkeerplaats op waar een benzinepomp staat. De enige in een omtrek van wel 100 km. Nadat we linksaf zijn gegaan krijgen we 50 km gravel door bochten en heuvels. Zorg dat je in het zelfde spoor blijft, doe je dat niet, dan gaat je stuur ontzettend trillen en heb je kans dat deze dubbel slaat. Thijs die voor me reed, lukte dat bijna maar net op tijd kreeg hij het juiste spoor weer te pakken. We rijden nog ca 125 km over een goede asfaltweg en komen aan bij ons hotel in El Calafate. Het is hier heel rustig met een mooi uitzicht. Ik zit nu lekker in de lounge te typen.

In onze groep zitten 4 Amerikanen, een van hen is John. Hij is werkzaam bij een maandblad die reportage’s maakt over motorreizen. Hij is de enige van onze groep die deze reis betaald krijgt, maar hij moet dan wel een compleet reisverslag maken van deze Patagonië-reis met foto’s. Hij rijdt dus regelmatig voor de groep uit en zet ons dan een voor een op de foto. Het kan nog wel een jaar duren voordat deze reportage in hun blad verschijnt. http://www.roadrunner.travel/. Een andere Amerikaan is Chris, hij komt uit Nevada en is eigenaar van meer dan 15 McDonalds in die regio. Daar heeft hij ca 600 mensen aan het werk. Joe is directeur van 3 ICT bedrijven en die heeft 1000 man op de loonlijst staan, samen met een compagnon. Martin is eigenaar van een bouwbedrijf en is de oudste. Hij is 67 jaar maar nog wel aan het werk en wil ook stoppen. De volgende keer vertel ik over de Canadezen.

Morgen gaan we in de buurt rijden naar de gletsjers, dat moet ook spectaculair zijn. Misschien komen we dan ook bossen tegen want die zie je niet veel hier in het zuiden.

Ook hebben ze hier een wasmachine en droger en kunnen we onze kleren even gaan wassen. Het is nog niet echt nodig want we hebben allebei genoeg bij ons, maar schoon is schoon.

Morgenvroeg dus geen verhaaltje want die heb je nu en moeten jullie waarschijnlijk wachten tot zaterdagmorgen wanneer de volgende er opstaat

groetn uut El Calafate

Hans