29 juni 2013 In de vrijmarktstraat San Pedro

Gistermorgen komen 3 dames uit Eindhoven en 1 vrouw uit Amersfoort binnen vallen. Een groot gekakel waar wij niets van konden maken. Ze vroegen heel veel; waar is een slaapplaats, hoe kunnen we onze compostella ophalen, waar kunnen we goedkoop eten, wanneer kunnen we terug naar Nederland en hoe gaan de vliegtuigen? Een geweldige explosie van energie ontplofte hier, zekers door die dame die uit Amersfoort kwam en ook helemaal vandaar uit gefietst was. Je zou denken dat ze haar energie wel verbruikt had maar dat was niet zo. Ze praatte overal doorheen en luisterde voor geen meter wat wij zeiden. Ik heb voor haar een printje gemaakt van de vliegtijden voor maandag en haar de buurman, de fietsenmaker die de fietsen inpakt en terug stuurt naar Nederland, laten zien, hoe ze bij het busstation kon komen voor de bus naar Finisterre, met andere woorden overal mee geholpen. Toen ze naar een klein half uur weggingen zeiden andere pelgrims wat een explosie van gekakel dit was. Een zei zelfs “hier zul je maar mee getrouwd zijn” .

Gistermiddag kwamen ze weer, zelfde laken en pak, nog steeds zo druk maar met een verschil. Ze hadden nu ook allemaal een rode kop, ze zweten er zelfs bij en waren boos op ons. Wij hadden ze de verkeerde kant opgestuurd naar het reisbureau waar ze de tickets moeten regelen voor het vliegtuig naar Nederland. Ze waren er nog niet geweest en konden het niet vinden. Nogmaals heel duidelijk met veel onderbrekingen (want ze luisteren niet) uitgelegd dat ze naar beneden moeten lopen en op het plein linksaf moeten gaan voor het reisbureau. “Dat hebben we gedaaaaaan”, schreeuwt die ene tante en ik kijk op hun kaart die ze meegekregen hadden. Daar stond inderdaad precies op waar ze naar toe moesten. Nogmaals uitgelegd en toen kwam ik er achter dat ze de kaart op de kop had gehad. Weer uitgelegd en toen kregen we weer een lading negatieve kritiek omdat wij dat niet goed hadden uitgelegd. Ze zijn kwaad weggelopen. De ene tante kwam nog terug met de opmerking dat wij hun ook geen bustijden gegeven hadden voor Finisterre en dat ze dat ons ook kwalijk namen. Als ze ons dat nou gezegd hadden dat ze dat wilden weten, dan hadden ze dat gekregen, maar wij kunnen toch niet overal gegevens van geven die er niet toe doen. In ieder geval liep ze nogmaals met die rode kop weg en ons nogmaals beduusd achterlatend.

Gisteravond zitten wij op ons terras te eten bij Los Sobrinos del Padre en wie komen daar aanlopen, jawel hoor de 4 tantes nog steeds heel druk aanwezig en maar kakelen. Jullie hadden ons dit restaurant beter moeten aangeven want we konden het nauwelijks vinden. Helmut en ik kijken elkaar aan en denken allebei hetzelfde, jullie hebben het toch gevonden en het is nog steeds een gekakel van jewelste. Gelukkig gingen ze binnen zitten en wij zaten lekker buiten met een paar andere fietspelgrims uit Garderen.

Op dit moment is er een vrijmarkt in de straat. De hele straat zit vol met kleine kraampjes van vooral zelfgemaakte materialen. Voor ons zit een jong meisje die, je gelooft het niet, uienjam verkoopt. Net wat geproefd maar het smaakt voor geen meter. Helmut is nu de straat in om te kijken en dat doe ik zo meteen. Tot op heden nog maar 2 pelgrims binnen gehad en 2 terugkomende pelgrims dus het is héééĺ rustig.